Juryrapport Willem Breuker Prijs 2024 – Kika Spangers (1994) Saxofonist, componist, arrangeur, bandleider.

Met een lyrisch eigen geluid verovert saxofonist Kika Sprangers vele harten. Haar intense liede voor muziek en medemuzikanten spat van het podium. Met een geheel eigenzinnige aanpak ontwikkelt
zij projecten waarbij geen enkele samenwerking als vanzelfsprekend wordt ervaren. Kika Sprangers zoekt en creëert telkens onverwachte ontmoetingen: met koren, orkesten, strikkwartetten, big bands. Elke bezetting, elk genre, elke kunstvorm inspireert haar om haar eigen taal te vinden en te verdiepen. Kwaliteit staat altijd voorop en haar verbindende rol, voor en achter de schermen, zorgt in elke bezetting voor een coherent geheel. Haar missie om meer vrouwen een podium te geven in de jazzscene valt op en is van wezenlijk belang voor de emancipatie van de jazzscene. Haar werkwijze laat zich omschrijven als: niet lullen, maar poetsen, om met Willem Breuker te spreken. Ze volgt háár pad en maakt daarin altijd haar eigen wijze keuzes.

Rapport van het bestuur voor de Extra Prijs aan Heleen Hulst viool en Gerard Bouwhuis piano

Ladies and gentleman ja het is doorgestoken kaart en ja Gerard en ik spelen samen “Maar wat er ook gebeurt er klinkt muziek” al vijf jaar en nog steeds in Amsterdam en door het land in de maand december. En de geluidstechniek is in de betrouwbare handen van Heleen. Die als verrassing ook nog meespeelt als we het publiek veroveren met George Antheil.

Heleen zei mij ooit: ‘Willem voelt als een zielsverwant omdat we gewoon proberen wat moois aan te richten en niet mooi om het mooi, mooi om het echt en ook lelijk mooi, lelijk eerlijk lelijk’
Wat me dan weer brengt bij Louis Andriessen die in 2010 een necrologie schreef over Willem in het New York Jazz magazine Down Beat, een brief die hij had willen schrijven: ‘Beste Willem ik moet je zeggen dat ik vrees dat je geen idee hebt hoe sterk je mij muzikaal beïnvloed hebt. ik zal het niet hebben over de invloed van je politiek ideeën anarchistisch gedrag, grove grappen kameraadschap. In de eerste plaats is het over je spel: de klarinet solo in de vroege jaren 60 met 100 keer meer intelligentie en virtuositeit in het gebruik van grensverleggende technieken dan het complete oeuvre van Yannis Xenakis, maar belangrijkste voor een componist is: jouw meesterschap bij het kiezen van de juiste noten tijdens het improviseren: onvoorspelbaar en verontrustend. Deze brief zou 10 keer zo lang zijn geweest. Nu is het te laat.
Onvoorspelbaar en Verontrustend, lelijk durven… dat is dus, wat Heleen bedoelde.
Voor de jonkies in de zaal: Louis Andriessen was met Willem medeoprichter van orkest de Volharding, heel lang geleden .. daarna gingen ze hun eigen weg.
Hoe dan ook: Op de nieuwe Ooster praat ik nog wel eens wat met Willem en geef hem door wie ‘m ook gesmeerd zijn : in september Maarten van Norden en even later Willem van Manen,Babe, die we eerder op 20 oktober beide hier herdachten .
En hoewel ik heus wel weet dat Willem niets terug zegt, besprak ik laatst met hem, dat hij: als hij 80 zou zijn geworden .. dat hij dan eigenlijk een cadeautje zou mogen krijgen..Het bestuur omarmde het idee enthousiast. En Rosita Wouda, die dit circus organiseert, liet weten, dat er geen enkel bezwaar bestaat om een “extra prij te geven. Aha toen zei ik, dat ik Willem, die nog steeds op mijn schouder zit, vaak hoor denken tijdens het spelen van “Maar wat er ook gebeurt er klinkt muziek” , maar ook tijdens het opbouwen en afbreken dat wij, net als het Breuker Kollektief, doen zònder klagen en zeuren… dat ik Willem dan hoor denken:
’ Geef die prijs van mij toch es aan de Bouwhuisjes! ’ Jaa! zei het bestuur: voor hun onvermoeibare inzet voor de hedendaagse muziek, als uitvoerders, als initiatiefnemers en organisatoren van diverse muziek projecten. Top musici, die ook energie steken in.. het mógelijk maken van muziek spelen&rondbrengen.
Kortom dit is ons cadeau aan Willem.
Tot slot: Willems vader werkte op de huidenfabriek van het Abbatoir aan de Cruquiusweg in Amsterdam Oost. En als gelovig socialist eindigde hij met een toelage van zeven gulden per week! Hij zei tegen Willem : jongen zorg dat je altijd je eigen baas blijft .
Alsof ze het gehoord hebben: Gerard en Heleen richtten in 2005 ook een Kollektiefje op: Nieuw Amsterdams Peil,
het NAP. Zij vullen dat aan met andere musici onder de naam NAPZAK.
Maar NAP is Heleen en Gerard, zij bepalen (in meer dan open overleg) maar zij houden de boel gaande.
Ook nog zijn ze super actieve leden van het kollektief Splendor.

Laten we gaan luisteren naar deze krachtige pleitbezorgers en hun gasten. Peter van Bergen, Paul Koek en Koen Kaptijn. Ze spelen eerst een stuk van Peter en daarna gaan ze hun gang met een stuk van Willem Breuker. Met beelden van al hun projecten en af en toe een kiekje van hun bestaan als schipbewoners: Gerard en Heleen.